Tour de Soweto

Gisteren vroeg opgestaan, gele trui aan en met mijn vrienden van ITV (je weet wel... die tijdens het doelpunt van Engeland per ongeluk een reclame blokje hadden...) op naar Soweto.

Veel over gehoord en dan nu eindelijk zelf maar de Soweto Bicycle Tour (je bent Nederlander of je bent het niet...).

Blijkt dus dat Soweto intens groot is! Ze zeggen tussen de 3 en 5 miljoen mensen wonen daar. Ze kunnen het niet met zekerheid zeggen omdat er waarschijnlijk in hutjes in de tuinen veel meer mensen wonen dan in het eigenlijke huis wat ervoor staat. De tellingen kloppen dus niet.

We begonnen een een potje voetbal (Engeland tegen de locals) wat uiteraard gewonnen werd door de Soweto boys.

Anyhoo, even wachten op de ochtend tour die terug kwam en rennen om een fiets te bemachtigen. En natuurlijk pakte ik weer een te kleine fiets (niet moeilijk, ze hadden ook niks groter). Maar toch maar op weg dan, even doorbijten (misschien had ik die ochtend ook net moeten gaan hardlopen of zo, scheelt ook). Het eerste klimmetje gedaan, de hele groep naar boven (ik was uiteraard als eerste) en even een korte uitleg over Soweto. Zo ver het ook reikt, is dus Soweto, zeker geen kleine stad (overigens betekend Soweto dus South Western Township, tis maar dat je het weet). Mooi uitzicht over de stad, Orlando Stadium (te klein bevonden voor het WK omdat er maar 45 duizend toeschouwers in gaan), 2 koeltorens van de voormalige energie centrale (die uiteraard nooit Soweto van stroom heeft voorzien) waar je tegenwoordig van kunt bungee jumpen en de Apollo Lights die overal door Soweto verspreid staan.

De Apollo Lights waren in de jaren 60 als enige lichtbron in Soweto geïnstalleerd om de stad van licht te voorzien. Nou, licht... eigenlijk was het meer de bedoeling van avondklok. Wanneer de lichten uit gingen, mocht niemand meer op straat zijn. Ik bedoel maar.

Overigens is stroom in Zuid Afrika een probleem. Beetje zoals vroeger in Nederland, kwartje erin en je hebt een lamp. En met het o zo leuke WK, bij de meeste wedstrijden in Soccer City is er nagenoeg geen stroomvoorziening in Soweto. Alles wijkt voor het WK.

Snel verder gefietst naar de wat minder bedeelde plekken in Soweto. De mensen zijn heel vriendelijk, ze lachen veel. Nou ja, ik denk eigenlijk meer dat ze ons uitlachen ;-). We kwamen aan bij wat ze de hostels noemen. Plekken waar ten tijde van Apartheid de werkende mannen woonden. Vrouwen waren niet toegestaan. De mannen werden 's ochtends opgehaald om te gaan werken en 's avonds weer terug gebracht om de volgende dag precies hetzelfde te doen. Weinig ruimte en vroeger sliepen een stuk meer mensen op een kamer dan nu. Saillant detail, de blanke medemens verhuurde de huisjes middels een 99 jarig contract. Dat betekend dat na 99 jaar de huurder eigenaar werd van het huis. Maar, mocht je komen te overlijden en je geeft het huis over aan je kinderen, dan begint de 99 jaar weer opnieuw....

Daar nog een beetje rond gelopen tussen het vuilnis, open riolen (ja, ze bestaan toch echt) en vooral lachende kinderen. Heel grappig, ze willen allemaal op de foto en een stukje mee op de fiets.

Wat dan wel indruk maakt zijn de gedeelde toiletten en kranen. Bijna geen enkel huis heeft een eigen watervoorziening, dat is meestal op een centrale plek in de straat. Daar waar de "stadsvernieuwing" is geweest, staan best mooie toiletten en een goede waterkraan. Maar in de wat oudere gedeeltes ziet het er een stuk minder goed uit. Had ik al gezegd dat een douche in de verste verte niet te bekennen is? Oh ja, we moesten ook verplicht lokaal bier drinken... vreemd spul, warm enzo, nie echt lekker nie. Maar goed, het moest maar even ;-)

Volgende stop was het Hector Peterson memorial. Dit monument is opgericht omdat de kleine Hector op 13-jarige leeftijd was doodgeschoten tijdens de studenten mars op 16 juni 1976. Dit wordt door velen gezien als het begin van het einde van Apartheid. Eindelijk werden de ogen van de wereld geopend naar wat er in Zuid Afrika gebeurde. Politie die een vreedzame mars met harde hand neersloeg. Hectore Petersen is het symbool geworden van de wreedheden van die dag.

Oh ja... even snel een ijsje gegeten daar ;-)

Verder zijn er veel initiatieven om de gemeenschap te verbeteren; gratis huizen, waterpunten, stadsvernieuwing, etc. Maar helaas, door veel corruptie duren deze projecten altijd erg lang en is het ook geen garantie dat de mensen die er het meest behoefte aan hebben het ook krijgen.

Toen was het op naar Beverly Hills! Zo wordt het wat rijkere gedeelte van Soweto genoemd. Hier dus wel een BMW voor de deur en mooie stenen huizen. Ook de plek waar Mandela en Tutu wonen/hebben gewoond. Het huis van Mandela is een mooi museum geworden (al begreep ik dat hij er maar 9 dagen heeft gewoond nadat hij van Robbeneiland terug kwam, maar dat kan ik verkeerd gehoord hebben). Er zijn verschillende wijken in Soweto waar arm, superarm en middenklasse gescheiden zijn Grote verschillen in deze mega stad.

Uiteindelijk belanden we in een klein café waar we onze langverwachte lunch kregen, Kato werd het geloof ik genoemd. Een klef broodje met friet, ei, veel kaas en een stukje worst erop. Best wel lekker eigenlijk.

Na afloop weer met de bus terug naar het o zo rijke Sandton... stukje cricket gekeken (ik begin het nu ook echt te begrijpen) en lekker decadent gegeten bij de Thai zonder ook maar na te denken over wat we die dag hadden gezien, vreemd. Hmm, nu ik er zo over nadenk, hebben we het eigenlijk best goed in ons plekje in het midden van één van de slechtste gebieden van Johannesburg.